Als je dacht dat het gedaan was met ontelbare keren opnieuw beginnen, sterven en verkennen, dan was je fout.

Drie jaar na de release van Dark Souls I, komen de mensen van From Software met hun volgende game in de reeks, Dark Souls II.

Hun vervolg op een game die eigenhandig verantwoordelijk is voor de vernieling van honderden controllers en vele gaten in de muur.

De gedachte dat de nieuwe game makkelijker ging gemaakt worden om een wijder publiek aan te spreken werd in de eerste minuten/uren van de tafel gevaagd.

Ikzelf heb zowel de “Dark Lord” trophy alsook de “To Link The Fire” trophy in Dark Souls I, heb het einde meerdere malen bereikt en deze ook op verschillende manieren benaderd.

Toch ben ik al vele malen gestorven in Dark Souls II, deze game zal nooit je hand vasthouden en zal je ook straffen indien je fouten maakt.

MAAR Dark Souls is niet oneerlijk, eens je een obstakel overwint dan zal de game je ook belonen.

De beste manier om iemand te verwelkomen in de game, is hun laten sterven.  Dan krijg je de trophy “This Is Dark Souls” en daarmee slaan ze dan ook de spijker op de kop.

Story

Eens het spel start sta je daar dan, volledig alleen, in een gebied genaamd: “Things Betwixt”.  Na een beetje verkennen kom je in een klein huisje terecht waar meerdere dames zijn.

Deze zeggen je dat je aan iets onmogelijk begint en je talloze malen zult falen.  Na een kort uitleg en het maken van je character kun je aan de slag in de tutorial area.

Deze is ook optioneel, maar wel aangeraden om nog eens alles op te frissen.  Een stukje verder reizen en je komt in Majula.

De “Central Hub” van de game, net zoals in Demon’s Souls The Nexus er was.

Van hieruit kun al meerdere paden op met als enige informatie dat je grotere zielen moet verzamelen dan gewone.

Veel meer informatie over het verhaal krijg je niet.

Dat is het mooie aan de soul series, je maakt je eigen verhaal, door de beschrijving van bepaalde voorwerpen eens grondig te lezen, door met verschillende npc’s te praten die je stukje voor stukje dichter bij je doel helpen.

Vanaf het begin kan kiezen waar je naartoe gaat, lukt de baas niet in de Shaded Woods?

Ga dan naar een ander gebied en probeer daar eerst, kom later dan terug met sterkere wapens en harnas en toon hen wie de baas is.

Gameplay and combat :

From Software werkt volgens een vast motto: If Its Not Broken, Don’t Fix It.  De gameplay is in principe nog steeds hetzelfde als in Demon’s souls.

Het enige verschil dat er wel is, is de verfijning ervan.  Het tot in detail afwerken van iedere beweging en reactie.

Vanaf de eerste seconde voelt het alweer vertrouwt aan, de engine waarop we al honderden uren hebben doorbracht.

Alles is veel vloeiender, ook zijn er 2 nieuwe attributen bijgekomen onder de naam van Vigor en Adaptability.

Vooral die tweede gooit zijn gewicht in de strijd op vlak van gameplay.  Deze zorgt voor de snelheid en wendbaarheid van de character in al zijn avonturen.

In Dark Souls kon je met een wel geplaatste rol zowat door alles heen rollen.

In deze dus niet, Adaptability is dus de naam die je zult moeten onthouden.  Ook is de kunstmatige intelligentie van de vijanden stukken vooruitgegaan en reageren ze instinctief op jou bewegingen.

Levels steken in je attributen lukt ook niet meer aan gelijk welke kampvuur.

Hiervoor moet je bij de Emerald Herald zijn, zij laat je dan toe om je character sterker te maken.

Graphics

Waarschijnlijk het enige punt aan deze game waar niets enorm positief over te zeggen is.  De beelden zijn goed, maar geen/bijna geen verandering tegenover de vorige game.

Vooral aan je eigen personage kun je merken dat er op vlak van beeldkwaliteit niet enorm veel vooruitgegaan is.

De design daarentegen zijn, zoals verwacht, super.  De gewone vijanden zijn allemaal anders, maar wat vooral mijn aandacht trok waren de bossfights.

Veel indrukwekkende wezens die er alles aan gaan doen om het je het leven moeilijk te maken.

Maar eens je het gevecht wint, krijg je een gevoel van extase die je zelden krijgt in games de dag van vandaag.

Multiplayer :

Zoals in de voormalige games is de multiplayer hetzelfde, je kan mensen invaden, je kan invaded worden door andere spelers die je willen uitdagen, of je kan je symbool neerleggen en andere mensen helpen door die ene baas te verslaan waar ze al dagen, weken en soms wel maanden aan vastzitten.

Over het invade zijn veel klachten, waar je ook bent, wat je ook doet.  Er kan altijd iemand jou wereld binnendringen en een brute stop zetten achter je avonturen.  Natuurlijk kan je dit ook allemaal voorkomen door gewoon offline te spelen.  De keuze is aan de speler om de game te spelen op de manier die hem het meeste ligt.

Soundtrack :

De muziek is perfect voor deze game. Van de gewone muziek tot de baasgevechten.  Alles klopt gewoon, ze hebben gezorgd voor perfect overgangen en bij sommige bazen die je bloeddruk zonder probleem kan laten stijgen.

Dit is natuurlijk wel te verwachten van Motoi Sakuraba.

Deze man heeft al heel wat muziek gemaakt voor games zoals, Baten Kaitos, Mario, Star Ocean en zelfs de Tales series.  Het zet de toon voor vele gevechten en toont aan dat muziek dus wel degelijk een enorm deel uitmaakt van het geheel dat de game is.

In het spel zijn ook meerdere gebieden waarvan je zou denken dat ze uit een horror film komen, je ziet niets maar hoort wel iemand lachen, soms luider soms stiller.  Je hoort iets bewegen in de verte maar ziet niet wat het is.  Zowel het muziek als het geluid zetten je perfect in de sfeer van de game

Conclusie

Deze game was en blijft een schitterende ervaring die mensen jaren zal bezighouden, het heeft mischien hier en daar wat minder goeie punten maar dat wordt overschaduwd door het plezier die je hebt aan de gameplay en het ontdekken van deze immense wereld.
Als ik deze game zou moeten omschrijven in een zin, dan zou het deze zijn: “You want it? Come get it.”

• Belonende moeilijkheid
• immense open wereld
• schitterende enemy design
• geweldig ontworpen multyplayer
• Geen/ weinig grafische vooruitgang

De score voor deze game is een zeer welverdiende

9.5/10